Borç kriziyle ilgili yaşanan ayrılıkta, parmağı çay partisine uzatmak kolay. Sorunun kalbinde uzlaşmaz ideolojinin yattığını Muhafazakar yorumcular bile savunuyorlar. Fakat Amerikan politikasında çok defa, William Jennings Bryan, Barry Goldwater ve George McGovern gibi politikacıların temsil ettiği güçlü ideolojik hareketler olmuştur. Yine de seçimler arasında insanlar hala, uzlaşmanın ve yönetmenin yollarını buldular. Üç veya dört, on yıldır durmadan değişen, artmasına rağmen ideolojik yoğunluk değil, politikanın yapısı; ki onu daha kapsamlı ulusal çıkarlardansa ideolojik olanlar da dahil dar, özelleşmiş çıkarlara daha da dikkat eder hale getiriyor.

Washington’da insanların bugün olduklarından daha asil ruhlu oldukları bir altın çağ yaşanmadı. Ancak 40 yıl önce politikanın kuralları ve düzenlendiği çerçeve, iki partinin beraber çalışmasını kolaylaştırdı. O zamandan bu yana, bir dizi değişim Amerikan politikasının dar bir alanda yayınlanmasına sebep oldu. Seçim bölgelerini yeniden sınırlandırmak, güvenli koltuklar yarattı ve böylece pek çok Meclis üyesinin tek endişesi sağdan (Cumhuriyetçiler için) ve soldan (Demokratlar için) gelebilecek meydan okumalar haline geldi.

Parti ön seçimleri, popüler senatörleri bile uç pozisyonlara iten küçük aktivist gruplar tarafından ele geçirildi. Utah’da 3500 muhafazakar aktivist, saygıdeğer Senatör Robert Bennett’ı oy pusulasından çıkarmayı başardılar. Orrin Hatch ve John McCain gibi Meclis’teki Cumhuriyetçi çoğunluk senatörleri benzer saldırıları savuşturma umuduyla daha da sağa kaydılar.

Kongre kurallarındaki değişimler geniş, uzlaşılmış yasalar çıkarmayı da çok daha zor hale getirdi. Watergate’ten sonra, açık komite görüşmeleri ve kayıtlı oylar gerektiren “günışığı kuralları” devreye sokuldu. Amaç Meclis’i daha açık ve duyarlı hale getirmekti ve oldu da; lobiciler, para ve özel çıkarlar için.

***

Siyaset bilimcisi James Thurber, 1986 vergi reformları için yapılan meclis oturumu sırasında lobicileri cep telefonları ile izlediğini anımsıyor. “O anda oda içinde vergi indirimi üzerine düşünmüş olanları bile aramaya başladılar. Aramaları telefon, mektup veya faks yoluyla karşılanan bir protesto seli getirdi. Temsilcilerin ne olduğu hakkında düşünmelerine izin vermek için bir tampon yok. Eskiden birkaç ay veya haftanız, en azından birkaç gününüz olurdu. Şimdi dalga çarpmadan önce en fazla birkaç saniyeniz var.” Yüzlerce vergi indirimi ve yasal boşluğu ortadan kaldıran bir dönüm noktası olan yasayı geçirmek için, o zamanki Temsilciler Meclisi Yollar ve Yöntemler Komitesi başkanı Don Rostenkowski, kanun tasarısının şekillenmesi sırasında kapalı oturuma dönülmesi konusunda ısrar etmek zorunda kaldı.

Kutuplaşma aynı zamanda dar bir kesime yayın yapan yeni medya tarafından da ateşlendi. California Temsilcisi Darrell Issa, The Wall Street Journal’a ara sıra uzlaşma yoluyla muhafazakar gündemi destekleyebileceğini söyledi. Bu Rush Limbaugh’nun uzun uzun azarlamasına sebep oldu ve bu da Issa’nın ofisine kızgın e-postalar ve telefonlar yağmasına yol açtı. Issa hızla resmi olarak Limbaugh’dan özür diledi ve sadece Başkan Obama’ya muhalefet edeceğine söz verdi. Bu örneği binle çarpınca Meclis’in günlük dinamiğini elde edersiniz.

Bu bunaltıcı; fakat politikamızın yapısal değişimlerin sonucu olduğu gerçeği, değiştirilebileceği anlamına geliyor. Atlantic dergisinde Oklahoma’dan eski Meclis üyesi Cumhuriyetçi Mickey Edwards’ın, fark yaratabilecek bir dizi reform öneren son derece zekice bir makalesi yayımlandı. Bazıları gerçek anlamda açık ön seçimler yaratmak ve seçim bölgelerini yeniden şekillendirme yetkisini bağımsız komisyonlara vermek gibi büyük ölçekli reformlar. Diğerleri örneğin komite boşluklarını kura ile doldurmak ve komiteleri politik aparatçiklerdense profesyoneller ile kadrolaştırmak gibi meclis prosedürü ve işleyişi için görünürde küçük fakat çok önemli değişimler.

Kimi siyaset bilimciler Amerikan partilerinin de Avrupa partileri gibi ideolojik olarak daha saf ve uyumlu olmasını uzun zamandır ümit ediyorlar. Dilekleri gerçek oldu ve sonuç berbat ve öngörülebilir. Amerika’nın, tek partinin yürütme ve yasama yetkilerini kontrol ettiği, gündemini yasalaştırarak oy verenlere geri döndüğü bir parlamento sistemi yok. Birleşik Devletler’de güç, örtüşen otoriteler ile bir dizi kurum tarafından paylaşılıyor. Herhangi bir şeyin yapılması için partiler işbirliği yapmak zorundalar. İşte bu sebeple Kurucu Babalar politik partilerden nefret ediyorlardı -çay partisi lütfen not edilsin- ve daha da gevşek olan “hizipler” mevhumuna hemen hemen hiç katlanamadılar. 

Edwards’ın önerdiği reformlar zekice. Üzerine düşünülecek başka reformlar da var. En önemlisi ise, Washington’da bulunan ve açıkça kötü olan hükümeti ortaya çıkaran dürtüleri değiştirebileceğimizin farkına varmamız. Başlıca özellikleri kin, işlevsizlik ve felç olan bir politik sisteme mahkum değiliz.

Kaynak: Star