"Ben 1998'den beri listedeyim."

"Ben oğlum karnımdayken listeye girmiştim. O şimdi 11 yaşında."

"Ben 26 yıldır listedeyim."

Liste mi? O, kamu konutları içindir –bilirsiniz, orası herkesin kurtulmaya çalıştığını hayal ettiğiniz bir yer midir? O, devletin başkentinde çok az kişinin girebildiği bir yerdir.

D.C.'de kamu konutları için bekleyenler anne-baba oldular, nine-dede oldular, işleri oldu, işlerini kaybettiler, güzel dairelere taşındılar, kötü dairelerden atıldılar. Hatta bazıları bir yer için bekler, bekler, beklerken öldüler.

8 bin birimden biri için 70 binden fazla kişi beklerken bu liste saçmadır. En eski başvuru, benzinin galonu 91 sent ve Ronald Reagan devlet başkanıyken yapılmıştı.

D.C. Genel Müfettişlik Ofisi tarafından geçen ay yayımlanan iskan listesiyle ilgili bir rapora göre bir stüdyo daire için ortalama bekleme süresi 39 senedir. Tek odalı bir daireye ihtiyaç duyuyorsanız, siz biraz daha şanslısınız, bu sadece 28 sene sürüyor.

İlk kez bu gülünç bekleme listesi cuma günü kapanıyor. Artık yeni başvuru olmayacak. D.C. Konut İdaresi, daha idare edilebilir hale getirme ve etkin kılma çabası içinde listeyi yeniden dizayn etmeyi ve budamayı planlıyor.

Bu arada Belediye Başkanı Vincent C. Gray, yaşlılar, engelliler ve çalışan sınıf için 10.000 yer açma sözü vererek 100 milyon dolarlık düşük maliyetli iskan planıyla biraz ümit vaat etti. Tek şey, planın birimlerin 2020'ye kadar inşa edilmesi çağrısında bulunmasıdır. Şimdiden hesaplı konutlara ihtiyaç duyan çok sayıda insan var.

Kim Jones bunlardan biridir. O, bu hafta kamu konut listesinin resmen kapanmasından bir gün önce, yerini kontrol etmek için Virginia Williams Aile Kaynak Merkezi'ni son kez ziyaret etti.

O, hamileyken listeye giren kişidir. 11 sene sonra, oğlu kendisinden beş santim kadar uzundur. O da iskan ofisine bu cesaret kırıcı yolculuğunda annesine eşlik etti.

Jones (33), "Listede kaçıncı sırada olduğumuzu görmek istedim" diye izahatta bulundu. O, bir hastane bakım departmanındaki işinden geçenlerde çıkarılmış. Yeniden perakende satış işine girmeye çalışıyor ama çoğu dükkan kiralık değil. Ve o, işlere, ailesine ve oğlunun başarılı olduğu okula yakın olmak için şehirde kalmak istiyor.

O, "Şimdi beni bir barınağa alıp alamayacaklarını öğrenmeye gidiyorum.  Çünkü biz şimdi sokaklardayız" dedi.

Metruk hastane D.C. General'daki evsiz aileler barınağının içinde sıkış-tepiş vaziyette 600 kadar çocuk olması da biraz da bu yüzden.

Bir odalı daire için aylık ortalama kiranın 1.759 dolar olduğu şehirde, işçi sınıfının maaşına sahip olmak ve işinize yakın bir yerde kalmak hemen hemen imkansızdır.

Şehrin baş döndürücü büyümesinde ve 417 milyon dolarlık bütçe fazlasında, işçilerin konut ihtiyacını düşünmeyi tamamen unuttuk.

D.C. Mali Politikalar Enstitüsü'ne göre, aylık 750 doların altındaki kiralık ev sayısı son 10 yılda 70.600'den 34.500'e düştü. Bu arada, 1.500 dolardan fazla kirası olanların sayısı ise üçe katlandı.

1998'den beri konut listesinde olan, bir depoda çalışan ve şimdi bekar olan baba Reginald Price, "Ben burada büyüdüm ve oğlumun da benim şehrimde kalmasını, aile yanında bu şehirde büyümesini istiyorum" dedi.

Kendine ait bir yerinin olması için müracaat ettiğinde oğlu iki yaşındaydı. Bu sırada o, yeniden annesinin dairesine taşındı. Büyüyen oğluyla aynı odayı paylaşarak orada 15 sene kaldı.

Price, "Ohio eyaletinde koleje gitmek istiyor. Koleje gitmeden önce kendisine ait bir odasının olmasının nasıl bir şey olduğunu öğrenmesini isterdim" dedi. Biz baba-oğul yerine yıllarca aynı odayı paylaşarak oda arkadaşı gibiyiz."

Bekleme listesinin en büyük handikapı, boş ümitler doğurmasıdır. Price ve Jones, bir şekilde kamu konutlarına kavuşacakları ümidini muhafaza ederek diğer yerlere çok az baktılar.

Ama başka nerede ümit bulabilirler ki? İnanç temelli, kâr gütmeyen konut grubu Jubilee Housing, Adams-Morgan'da 200'den fazla hesaplı konutu yeniledi ve kiraya verdi, listeye tıkılıp kalmış bazı insanlara sığınak oldu.

Bu, geçenlerde Euclid Caddesi'nde bir binada 25 dairenin kiraya hazır olacağını duyurduğu zaman,  daha müracaatları kabule başlamalarından bir gece önce 100 aile kuyruğa dizildi. Bunlar dışarıda uyudular, sabah da 200 aile daha bunlara katıldı.

Jubilee Housing baş yöneticisi Jim Knight, "Biz de kendi listemizi oluşturduk" dedi.

Knight, "Krizin en kötü kısmı, bekleme listesindeki her bir kişinin standart altındaki şartlarda yaşayan anne, baba, kız ya da oğullarının olmasıdır" dedi. "Bunlar mübalağasız bir şekilde, hayatta başarılı olmak için gereken destek ve istikrardan mahrum kalıyorlar. Kendimize nasıl bir şehir olmak istediğimizi sormalıyız."

Kaynak: The Washington Post
Dünya Bülteni için çeviren: Emin Arvas