Suriye rejiminin Lübnan’daki destekçilerinin, özellikle de Hizbullah medyasının gözünde Türkler, Suriyelilere yapılan baskıyı reddettikleri ve reform talep ettikleri için kötü oldular. Bunun etkisiyle Lübnan’da Osmanlı’nın ‘kötü’ tarihinden konuşmalar başgösterdi. Türk tutumu, siyasi olarak Şam’daki rejim açısından sertti.
Ankara’nın son yıllarda Lübnan için yaptıklarıysa, Hizbullah nezdinde Türkler için şifa olmadı ve bugün Lübnan’da Türkiye’ye karşı örgütlü bir kampanya başlatıldı. Bilhassa Özgürlük filosu olayından sonra Türkiye Başbakanı Erdoğan’ı ‘Tayyip’ (iyi ve güzel) diye adlandıran ve Hizbullah taraftarlarının Erdoğan posterleri ve Türk bayrakları çıkarmalarına izin veren Hizbullah lideri Hasan Nasrallah değil miydi? Nasıl oldu da Türkler bir anda kötü oldu?
Bugün Türklere saldırmak yerine şu soruyu soralım: Bir sömürgecinin Arap vatandaşları her yıl bağımsızlık bayramıyla övünen bazı hükümetlerinden kurtarmak için dönmesi veya Osmanlı torunlarının Osmanlıların ayıplarını anlatan kitaplar yazanları kurtarmak için dönmesi utanç verici değil mi?
Sözgelimi İtalya, her fırsatta Libya’dan İtalyanları kovmasıyla övünen Kaddafi’den Libyalıları kurtarmak için müdahale ediyor. Fransa, baskıcı rejime karşı Suriyelilere destek olmak için esip gürlüyor. Oysa Suriyeliler, Fransa’dan bağımsızlık kazanmanın yıldönümünü kutluyor.
Şimdi de Osmanlıların torunları, Fransızlarla rekabet ederek Suriye halkını kurtarmak için dönüyor. Türkler, geçen uluslararası izolasyon yıllarında da bu rejimin can simidi olmuştu. Dün Lübnan’da Türkler hoş karşılanmıştı, bugünse Türklere saldırmak yerine şu soruyu sormakta fayda var: Ülkelerimize emperyalistleri getirenler kim? Keşke bu soruyu kendimize sorabilsek, ancak Lübnan’da Nasrallah’ın kontrolünde Suriye ve İran’a çalışan bir medya varken, bu ciddi soruları nasıl yöneltebiliriz? (Londra’da Arapça yayımlanan Şark ül Evsat gazetesi, Genel Yayın Yönetmeni, 5 Mayıs 2011)
Kaynak: Radikal