ABD'yle Hindistan'ı buluşturan nedir? Bu sorunun yanıtı epey kısa: Batı Asya'daki 'terörle savaş'. Bu kullanım böylesine bir genellemeyle formüle edildi ve bu kapalılık ortak stratejik bir hedefin gizlenmesini amaçlıyor: Pakistan ve Afganistan'da bir başka İran'ın kurulmasını, yani Pakistan'daki radikal İslami hareketlerin bir gün iktidara gelmesini ve Taliban'ın Afganistan'da tek başına iktidar olarak kalmasını engellemek.
Bir yandan ABD'yle Hindistan ve diğer yandan İsrail'le Hindistan arasında gelişen stratejik ortaklığın sırrı bu.
Bölgedeki tablo şöyle: Amerikan güçleri diğer Batılı ülkelerden güçlerin işbirliğiyle Afganistan'daki Taliban'a savaş açıyor. Hindistan istihbaratı Amerikan istihbaratıyla işbirliği yapıyor. Fakat Pakistan'ın rolü ne? ABD ve Hindistan Müslüman olmayan iki ülkeyken, Pakistan neredeyse yüzde 100 oranında bir İslam ülkesidir.
Bu gerçeğin farkına varılmasıyla birlikte, ABD Pakistan'ın bağımsızlığından beri 60 yıl boyunca Pakistan'da öncelikle orduya dayandı. Amaç, Amerikan müttefiki bazı askeri unsurları veya bir bedel karşılığı siyasi şahsiyetlerin idare ettiği partizan sivil hükümetleri iktidara taşıyacak darbeleri yönetmekti. Bu tarihsel gerçek, Zerdari hükümetinin ülkeyi, Pakistan ve Afganistan'daki İslami siyasi güçlere yönelik Amerikan-Hint koalisyonunda üçüncü ortak kılma amaçlı yaklaşımlara niçin olumlu karşılık verdiğini açıklıyor.
Peki bu sıradışı koalisyon uzun süre yaşayabilir mi? Hindistan Pakistan'da halkın her kesimine göre esaslı düşmandır. Bunun sebebi Hindistan'ın Hindu olması değil, Pakistan toprağındaki 60 yıllık yerleşimci işgalidir. Hindistan-Amerikan koalisyonunu hedef alan 'terörist' cemaatler, öncelikle Keşmir'deki Pakistan toprağını kurtarmak için savaşan direnişçi örgütlerdir.
Zerdari hükümeti şeytanla yaptığı koalisyon yüzünden halkın ulusal bütünlüğüyle de bir mücadeleye giriyor. Bu hükümet büyük bir maceraya atılıyor. Amerikan güçlerine Pakistan topraklarındaki İslami gruplara saldırma izni vermesi de bu macerayı ikiye katlıyor. (Katar gazetesi Vatan, 31 Mart 2009)
Kaynak: Radikal